Vroeg in de ochtend staan we op voor een tweedaagse tocht door de jungle. Twee gidsen gaan ons begeleiden en staan al klaar bij de hangbrug over de rivier.
Met goede moed stappen we dit avontuur in, met wervelende gedachten over giftige spinnen, schorpioenen, mensapen en alle andere gedierte die we tegen kunnen komen of die ons tegenkomen als ze vannacht onze tent binnen komen wandelen.
Het eerste gedeelte lopen we door een woud van rubberbomen. Deze plantage ligt tegen de beschermde jungle en geurt vies zuur zoet naar zure melk door het rubber dat wordt opgevangen in halve kokosnoten. Dit rubber sijpelt via een spiraal van weggesneden schors in deze professorische bakjes. Geen grootschaligheid hier, omdat dit bezit is van de lokale bevolking.
Het zit hier vol met longtail monkey’s, ook wel punky monkey’s door hun hanekam.
Hier is het nog makkelijk lopen, wat heuvelachtig, open en goede paden.
Toen wisten we nog niet hoe dramatisch dit zou veranderen. Tot dat moment zag ik nog een aangename boswandeling op de Veluwe voor me met wat apen in plaats van konijnen. Wat een vergissing!
Langzaam wordt het terrein wat ruiger. Andere bomen, stijler, meer ondergroei en lage vegetatie tussen steeds hogere bomen. Een verweerd bord geeft aan dat we nu het national park betreden. Direct wordt ons pad nog minder begaanbaar en moeten we af en toe, ons aan boomwortels optrekkend en afzettend alsof het een trap is, tegen de heuvels omhoog klimmen, soms via ‘treden’ die een halve meter of meer boven elkaar liggen.
Al snel zijn we totaal doorweekt van het zweet en loopt dit in stroompjes van ons gezicht. Het is nu pas tien uur in de ochtend en we moeten ons kampement, zo’n 20 km verder, voor het donker bereiken.
Wat een landschap, steeds hoger lopen we, over smalle paden, waar een misstap je al snel een paar honderd meter lager brengt. Op medische hulp hoef je dan voorlopig niet te rekenen. In het geval van een gebroken been, of iets dergelijks, moeten de gidsen een draagbaar improviseren en je naar begaanbaar terrein dragen.
Door de regen in de afgelopen dagen, is het erg glibberig en de modder heeft het profiel van onze wandelschoenen al snel verzadigd, waardoor we niet altijd voldoende grip hebben.
Om de twee uur nemen we pauze en toveren de gidsen van alles aan fruit en nasi uit hun rugzakken. We hebben te doen met deze jongens, als ze watermeloen en ananas aansnijden. Licht bepakt is het al een zware tocht en ik moet er niet aan denken dat er ook nog eens watermeloenen, ananas, een tros bananen en voor 6 mensen nasi in m’n rugzak zouden zitten. Het verbaast me dan ook steeds meer hoe, schier onvermoeibaar en soepel, deze mensen zich door het woud begeven. Ik snap nu ook waarom Nederland in koloniale tijd (en ook nog daarna tijdens de politionele acties) Indonesiërs in militaire dienst hadden; deKNIL. Een doorsnee ‘belanda’, is na een dagje of twee niet meer in staat om zijn wapen en plunje mee te sjouwen, als ie dan nog niet verdwaald is of erger.
Overal horen we exotische geluiden en speuren we door het gebladerte naar beweging. We zien veel apen, vogels, maar nog geen spoor van ons hoofddoel, de orang oetan.
Inmiddels staat de zon hoog aan de hemel. We zien deze nauwelijks, door het dichte bladerdak, maar voelen de temperatuur en vochtigheid toenemen. Nu nemen we even een langere pauze. Dat kunnen we ook wel even gebruiken. De nasi en het fruit worden zorgvuldig uitgestald op een plastic, waar het direct wemelt van mieren zo groot als een flinke wesp.
Inmiddels hadden we al wel orang oetans gespot, maar van een afstandje. Hoog in de bomen slingerden deze wat rond en bekeken de vreemde tweevoeters beneden met, zoals ik me bedacht, medelijden. Waarom zo vermoeiend over de grond kruipend, kris kras en omhoog, omlaag, terwijl je ook rechtdoor en horizontaal door de boomtoppen kunt.
Inmiddels hebben de jongens de smaak te pakken en lopen voorop, met daarachter de gidsen. Het avontuur in de verte lonkt en hun jonge lijven staan strak van adrenaline en waarschijnlijk de nodige endorfines. Als 50 plusser heb ik de grootste moeite om ze bij te houden.
Ook Ria krijgt de jungle kolder in het hoofd en struint op matriachale wijze iedereen voorbij.
Waarschijnlijk voelt ze aan dat, ergens in de verte, zich orang oetans bevinden. Ze kan niet wachten om kennis te maken met deze verre achter-achterneven en nichten.
Dat ze nu haar kruit aan het verschieten is, die ze straks nog heel hard nodig heeft, deert niet.
Haar instinct blijkt haar echter niet te bedriegen en op een bepaald moment hoort ze geritsel in de verte. Zouden we dan toch het geluk hebben om die grote apen van dichtbij te zien? Voorzichtig gaan we verder, stilletjes om datgene wat zich voor ons moge begeven, niet te laten schrikken.
En dan, vlak voor ons, zit er een jonge orang oetan, naast het pad, laag in de boom. De gids geeft Ria een banaan, die ze vervolgens, met uitgestrekte arm, richting aap houdt. Na het eerste banaantje, wil de kleine meer en de gids voorziet haar van een volgende.
Inmiddels is duidelijk dat mama, met een ander kleintje verderop zit, dus lopen we voorzichtig door, waarbij de kleine achter ons aan sukkelt.
Bij de moeder gaan we even zitten. Ze kijkt ons onderzoekend en recht in de ogen aan. Ze is gewoon om fruit te krijgen als er bezoek komt, wat we dan ook voor haar hebben, de laatste vruchten uit ons rantsoen, die ze met liefde aanneemt.
Na wat bananen te hebben gegeten, kruipt haar baby langzaam van haar rug op haar arm, wat een prachtig plaatje oplevert.
Als het fruit op is, maant de gids ons om snel verder te gaan. Mama verstaat het woordje ‘op’ niet en gaat zelf, als je niet oppast, op onderzoek uit in de rugzak of kleren. Met 1 hand houdt ze je dan vast, terwijl ze met de andere alles probeert ‘af te pellen’. Dat is zeker niet bevorderlijk voor het, doorgaans vrij kwetsbare, menselijk lichaam. Snel door dus, met nog een uurtje of wat te gaan tot de kampeerplaats.
Hoe de rest van deze trip verloopt en hoe het was om midden in de jungle te overnachten, vertel ik in het volgende blog.
jack spruyt indochina 
Wat een mooie en bijzondere tocht! Prachtig!
LikeLike
Ha Jack,
Dank voor deze tip! Wij gaan jullie ervaringen met Sumatra zeker gebruiken voor de warming up van onze reis (met 3 kinderen, twee schoondochters en 5 kleinkinderen) van a.s. zomer.
Hartelijke groet,
Hekon
LikeLike